Dimitar Janakiew Inkiow was a Bulgarian writer. He studied mining engineering and later in Sofia's Drama Academy, where he was graduated as drama director. He wrote several theatrical plays before having to leave the country in 1965 for problems he had with the government. He moved to Germany (Munich) until 1991 and was script writer for Radio freies Europa (Radio Free Europe) in Munich. He wrote more than 100 books which have been translated to more than 25 languages, like his famous saga "Ich und meine Schwester Klara" ("My Sister Claire and Me")

Η Αργυρώ Κοκορέλη γεννήθηκε στην Πάτρα. Συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά και εργάστηκε σε παιδικά προγράμματα του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Το 2012 τιμήθηκε με το βραβείο "Πηνελόπης Δέλτα" του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου για το σύνολο του έργου της.

Greek: Ζωρζ Σαρή Georges Sari (born Georgia Sarivaxevani), a Greek author and actress, was born in Athens. Her mother was French and her father was Greek from Ayvalik, Turkey. She grew up in Greece, where she attended elementary and secondary school. World War II broke out in 1940 before she could finish her schooling. During the war, Sarivaxevani (later Georges Sari) joined the Resistance and fought with the United Panhellenic Organization of Youth (EPON). Looking back on that era, she herself noted that “the years during the Nazi occupation were a time of happiness and freedom. We went from being miserable to happy because we chose the road of life, even if death had a place there as well. We grieved and rejoiced all together, but we were not afraid. There was one goal: liberation”. She graduated while Greece was still under Nazi occupation and began taking acting lessons at Dimitris Rontiris' drama school. Georges Sari was injured during the Greek Civil War, which followed right after World War II, suffering wounds to her hand and foot from a bomb explosion. She received treatment at Aghia Olga Hospital. In 1947, she was forced to leave for Paris in exile. She worked various jobs while living there, while also enrolling as a student at the Charles Dullin School of Dramatic Art. Sari returned to Greece together with her family in 1962 and continued acting in the theater until the rise of the Military junta, at which point she decided along with other actor acquaintances to engage in passive resistance and no longer act in the theater. That summer, deprived as she was of any means of expression, she wrote her first novel – The Treasure of Vaghia – which started off like a game together with the children who surrounded her. Sari decided to dedicate her life to writing: “In writing, I discovered all that I could not find in the theater, perhaps because I was not a leading lady or perhaps because I was not in a position to choose the roles that the producer or director would select for me. I now bear the full responsibility for my books. I do what I want; what I can.” She wrote numerous books. In 1994 she won the Best Children Literature book award for her book Ninet (which was a semi-autobiography of her sister). In 1995 and 1999 she was awarded with the Greek Cycle of Books. In 1988 she was nominated for the Hans Christian Andersen Award. Furthermore, as an actress, she was nominated for Best Supporting Actress in the Thessaloniki Film Festival. Death Sari died in Athens on 9 June 2012, aged 87.

Η Ζωρζ Σαρή (French: George Saris) γεννήθηκε το 1925 στη Αθήνα από Γαλλίδα μητέρα και Έλληνα πατέρα. Άρχισε από πολύ μικρή να ασχολείται με το θέατρο, με δάσκαλο το Βασίλη Ρώτα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής άρχισε να φοιτά στη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη. Αργότερα, το 1947, αναγκάστηκε να φύγει εξόριστη για το Παρίσι. Εκεί συνέχισε να παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής στη σχολή του Σαρλ Ντιλέν. Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα όπου συνέχισε να παίζει στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Η συγγραφική της καριέρα άρχισε το 1969 με το "Θησαυρό της Βαγίας", ένα μυθιστόρημα που ξεκίνησε σαν παιχνίδι με τα παιδιά της και τους φίλους τους και το οποίο είχε και εξακολουθεί να έχει μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Από το 1969 μέχρι σήμερα έχει γράψει μυθιστορήματα για παιδιά και εφήβους, νουβέλες, θεατρικά παιδικά έργα και ιστορίες για μικρά παιδιά. Επίσης στο ενεργητικό της έχει δεκατέσσερις μεταφράσεις μυθιστορημάτων από τα γαλλικά. Όλα τα βιβλία της έχουν κάνει αρκετές επανεκδόσεις και μερικά από αυτά έχουν βραβευτεί. Το 1994 η "Νινέτ" βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου, καθώς επίσης και από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (το βραβείο μοιράστηκε με τη Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου). Αργότερα, το 1999 ο Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου τής έδωσε ακόμη ένα βραβείο για το "Χορό της ζωής". Το 1988 "Τα Χέγια" προτάθηκαν για το βραβείο Άντερσεν. Ως ηθοποιός έχει βραβευτεί το 1960 με το βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Πέθανε στις 9 Ιουνίου του 2012 σε ηλικία 87 χρονών.

Η Μαρία Παπαγιάννη (Maria Papayanni) είναι από τις πιο σηµαντικές σύγχρονες παρουσίες στην ελληνική παιδική και νεανική λογοτεχνία, υποψήφια για το Διεθνές Βραβείο H.C. Andersen 2022 και Πρέσβειρα για το Παιδικό Βιβλίο για τη διετία 2021-2022. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο ΑΠΘ και στη συνέχεια δούλεψε ως δημοσιογράφος σε ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδες και περιοδικά. Το 1996 παντρεύτηκε τον μουσικοσυνθέτη Θάνο Μικρούτσικο. Από το 2001 που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη το πρώτο της βιβλίο "Καληνύχτα, μαμά" αφιερώθηκε στις ιστορίες της. Γράφει βιβλία για µικρά και µεγάλα παιδιά, εφηβικά µυθιστορήµατα, λιμπρέτα και στίχους για μουσικοθεατρικές παραστάσεις, μεταφράζει βιβλία για παιδιά και έχει εκδώσει ένα µυθιστόρηµα για ενήλικες. Έχει βραβευτεί µε τα πιο σηµαντικά βραβεία: Κρατικό Βραβείο ("Το Δέντρο το Μονάχο"), Βραβείο Ελληνικού Τµήµατος της IBBY ("Ως διά µαγείας", "Παπούτσια µε φτερά"), Βραβείο του λογοτεχνικού περιοδικού Διαβάζω ("Ως διά µαγείας", "Το Δέντρο το Μονάχο", "Πιάστε τους"), αναγραφή στον κατάλογο White Ravens ("Είχε απ’ όλα και είχε πολλά"). Εικονογραφημένα βιβλία της για μικρά παιδιά κυκλοφόρησαν επίσης στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αγγλία, τη Φιλανδία, τη Ρουμανία και την Κορέα, ενώ εκδόσεις των μυθιστορημάτων της αναμένεται να κυκλοφορήσουν σύντομα στη Ρωσία, τη Ρουμανία, τη Σερβία και τη Βόρεια Μακεδονία. Η Μαρία Παπαγιάννη επισκέπτεται σχολεία για να συναντήσει µαθητές από τις πρώτες τάξεις του δηµοτικού ως το γυµνάσιο. Στα µικρά παιδιά, βοηθός της πάντα η αχώριστη φίλη της η Πες Πες, η µικρή πασχαλίτσα που λέει παραµύθια και τρώει µόνο παραµύθια. Για τα παιδιά που τελειώνουν το δηµοτικό και ξεκινούν το γυµνάσιο δημιούργησε το εκπαιδευτικό πρόγραµµα «Φυλακτές της ελευθερίας» με αφορμή το µυθιστόρηµά της "Παπούτσια µε φτερά", ένα βιβλίο «για την ποίηση που υπάρχει στη ζωή και τη ζωή που κάποτε γίνεται ποίηση». (Πηγή: Εκδόσεις Πατάκη, 2022)