Ses cheveux étaient comme vraiment très noirs, ses yeux clairs comme vraiment très paisibles et limpides, le teint comme vraiment très tendre et pâle, mais d'une santé comme trop claire et certaine, ses dents, de vrais rangs de perles, ses lèvres, du corail - on aurait dit, le plus bel homme possible, et, en même temps, il avait comme quelque chose de repoussant. On disait que son visage faisait penser à un masque ; du reste, on disait beaucoup de choses... Veules, médiocres, obscurs, les acteurs de ce drame - une sombre conspiration nihiliste dans une quelconque ville de province - gravitent autour de la figure de Stavroguine, démon baudelairien, "homme de l'orgueil, homme du défi - mais d'un défi dans le vide". Car ce roman (c'est le traducteur qui souligne) "n'existe finalement que pour semer le trouble, égarer, emporter, faire tournoyer, tournoyer, attraper des éclairs, et, à la fin, après plus de mille pages de cyclone, par une espèce de bouffonnerie indifférente, pas même grimaçante, non, grotesque, abandonner le lecteur, essoufflé, avec rien. Possédé."

„ეშმაკნი“ ფიოდორ დოსტოევსკის ერთ-ერთი პოლიტიზირებული რომანია, რომელშიც ავტორი ეხმაურება, იმ დროისთვის, რუსეთში მიმდინარე პოლიტიკურ ძვრებს. ავტორს სურდა, თუნდაც, პამფლეტის სახით გამოეთქვა თავისი შეხედულებები, მაგრამ ხდება სხვაგვარად: ტექსტი თანდათან იზრდება, ემატება ახალი პერსონაჟები, რთულდება სიუჟეტი. საბოლოოდ სახეზეა უმნიშვნელოვანესი რომანი - რომანი-წინასწარმეტყველება, რომანი-გაფრთხილება, რომლითაც ავტორი წინასწარმეტყველებს მომავალ სოციალურ კატასტროფებს და სისხლიან რევოლუციებს.