Moed, humor, een intens gevoel voor schoonheid, doorzettingsvermogen, kracht – dat zijn de eigenschappen van Rosa Luxemburg (1871–1919) die in het oog springen bij lezing van de brieven van deze dwarse denker. Luxemburg is onder het stof van de tijd verdwenen, en menigeen zal alleen haar tragische biografie bij benadering kennen: met Karl Liebknecht in de roerselen net na de Eerste Wereldoorlog vermoord. Deze selectie brieven met een nawoord van Joke Hermsen toont zoveel meer. Luxemburg schrijft de brieven uit de gevangenis aan vrienden, strijdkameraden, vriendinnen, bewonderaars, redacteurs. Ze laat een bijzonder krachtige persoonlijkheid zien die niet snel bij de pakken neerzit, integendeel: vaak moet ze andere ervan overtuigen dat er hoop is, dat het goedkomt. Ze schrijft over dieren en bloemen die ze door de tralies ziet, ze schrijft over mooie herinneringen, over hoop, en ze veegt vriendinnen die haar wat kwijnend voorkomen fel de mantel uit. De selectie van de brieven die Van Oorschot in de jaren ’50 en ’70 al uitgaf in de vertaling van M. Verdaasdonk is opgefrist en uitgebreid met enkele nieuwe brieven. ‘De brieven blinken uit in subtiliteit en fijnzinnigheid en behoren volgens haar vriendin Henriette Roland Holst “tot de mooiste van de wereldliteratuur”.’ - Joke J. Hermsen