In Koude soep wandelt Annelies Verbeke zoals ze schrijft: van links naar rechts, van De Panne naar Knokke. Van het voornemen te vluchten van de hectiek van het werkend bestaan komt weinig terecht: haar dictatoriale agenda zet een dikke streep door de gedroomde lange rij dagen wandelen en maakt daar rigoureus twee van. In een tijd dat branding vooral gebruikt wordt in de marketing, loopt Verbeke langs een klotsende branding, die iedere dag van kleur verandert. Links van haar de stijgende zee, die gestaag wordt leeggeroofd, rechts van haar, over de dijk, de bronzen getuigen van koloniale plundering en een architectuur die over het algemeen geen streling voor het oog is. In die ruimte, tussen dijk en zee, mijmert Verbeke over de rol van zee in haar werk, het verzonken Doggerland en Testerep, over Belgische kunstenaars die aan de kust woonden, en de onkenbare wereld onder het wateroppervlak.