Three mercenaries, Grim, Gray and Thoreld, are on the run from an ancient evil and in their wake prophecies crumble and long dormant conflicts resurface. The Failing God is the first part in a five novel epic dark fantasy series With a spine-tingling crackling sound, the corpse of old King Torazan straightened and spoke to the three mercenaries: "Beware of the Absent Light!" The wind blew again and the king slowly crumbled until nothing was left but a pile of ashes, bones and ancient tatters of clothing lying on the throne, with two huge, gleaming, blood-red gems atop the pile. An unnatural silence fell; the three men waited by the flickering light of the lamp for something more to happen. After a few minutes, Grim grew impatient. "Well, that’s clear enough," he said, "now we’re stuck in this cave instead of him."

Inskald trok zijn deken om zich heen om warm te blijven en gooide nog wat extra brandbaar materiaal op het vuur. Af en toe dacht hij de mist te zien wervelen en kronkelen alsof iets of iemand de kalmte van de nacht verstoorde. Inskald grijnsde toen hij uit de tent van Thoreld luid gesnurk begon te horen. Wat er zich ook in de mist bevond, dat geluid zou het zeker op afstand houden. Jakhals kwam naast hem bij het vuur zitten. Hij staarde in de vlammen en bij het flakkerende licht leek zijn gezicht oud en verweerd, zijn ogen diep en donker. ‘Ik maak me zorgen om je, Jakhals,’ zei Inskald. Jakhals schudde zijn hoofd. ‘Ik zie ze, broeder, ik zie ze in de mist.’ ‘Wie zie je?’ vroeg Inskald. ‘De schaduwen van weleer. De doden van gisteren. De slachtoffers van morgen,’ zei Jakhals. ‘Ik denk dat je ijlt, broeder,’ zei Inskald. ‘Er is daarbuiten niets.’ Jakhals keek hem aan. ‘Durf jij dan de mist in te lopen? Ze zeggen dat het kan, dat het veilig is.’ ‘Wie zeggen dat?’ Inskald strekte zijn nek en keek om zich heen. De mist die boven het moeras hing was spookachtig wit en de schaduwen die het flakkerende vuur wierp leken de mist te laten bewegen. ‘Je vergist je, broeder, er is daar niets.’ Jakhals zat niet meer naast hem. In het vervolg op 'De Falende God' volgen we de diverse personen uit het eerste deel op hun verdere reizen op Cranborn en daarbuiten. Maak kennis met de Kerk van Rotanny, de mysterieuze orde van de Kroezaren en hun nog enigmatischer aanvoerder. Lees over de gebeurtenissen in het verre zuiden waar Weldaf Gardansson strijdt tegen een vijand die hem telkens een stap voor lijkt te zijn en wanhopig probeert zich staande te houden tot zijn generaal Volon Giraingard terugkeert met verse troepen. De huurlingen doorzoeken intussen de restanten van de strooptochten van de Draconii in hun millennia oude burcht, de Drakkanborch, in de hoop het Zwarte Boek van de Duisterlingen terug te vinden dat hen kan vertellen hoe ze een vrijwel zekere toekomst in het Afwezige Licht kunnen afwenden.

Het afwezige licht is het derde deel uit de Cranborn reeks. De bomen van het bos waren oud en omvangrijk, hun bladerdak filterde het daglicht tot een groenige waas, niet veel helderder dan een late avondschemering. Geluiden werden gedempt en de sfeer die in het bos hing zorgde dat de mannen er het zwijgen toe deden. ‘hrm,’ gromde Volon, ‘ik weet niet of dit nu de juiste keus is geweest.’ Hij leidde zijn paard voorzichtig over een dikke boomwortel die verraderlijk onder een laag bladeren verstopt zat. Het bospad ging over in een stuk geplaveide weg en aan weerszijden van de weg waren stukken metselwerk zichtbaar, afgebrokkeld, vervallen, maar nog duidelijk herkenbaar als muren. De begroeiing was hier dunner en op regelmatige plekken waren lage en hogere heuvels waar ook nog stukken metselwerk en zelfs complete bogen uitstaken. ‘Het is een verlaten stad. Vragen jullie je nooit af hoe oud het hier allemaal is?’ vroeg Volon.‘Ik kom uit gardanfels en dat land was nog bijna leeg toen onze voorouders het veroverden. Toch liggen hier en daar nog resten van gebouwen en forten en sommige zijn heel oud.’ Volon hief zijn hand en liet zijn stoet soldaten halt houden. Er leek geen sprietje te bewegen en geen takje te kraken, alsof de natuur, het bos zelf, de adem inhield. ‘Volgens mij moeten we niet meer praten,’ fluisterde Volon ernstig en hij wist dat al zijn mannen hem duidelijk konden verstaan. Hij gebaarde dat ze weer verder moesten gaan. Met iets meer haast dan voorheen volgden zijn mannen hem langs de steenwerken die bijna een mijl aanhielden voor ze weer in dicht bos overgingen