Polski psycholog znany w skali międzynarodowej ze swoich badań nad temperamentem. Od 1957 do 2001 jego kariera naukowa związana była z Uniwersytetem Warszawskim, a od roku 2001 z Szkołą Wyższą Psychologii Społecznej, gdzie był pierwszym dziekanem Wydziału Psychologii, a od 2002 pełni funkcję prorektora ds. nauki. Jest autorem Regulacyjnej Teorii Temperamentu (RTT), która koncentruje się na formalnych aspektach zachowania obejmujących charakterystykę energetyczną (E) i temporalną (T), na które składają się takie cechy jak: wrażliwość sensoryczna, reaktywność emocjonalna, wytrzymałość i aktywność (E) oraz żwawość i perseweratywność (T). Do ich pomiaru służy inwentarz Formalna Charakterystyka Zachowania - Kwestionariusz Temperamentu (FCZ-KT) skonstruowany przez niego i Bogdana Zawadzkiego. FCZ-KT został zaadaptowany do wielu wersji językowych, podobnie jak Kwestionariusz Temperamentu rozpowszechniony zagranicą jako Strelau Temperament Inventory (STI), a od 1998 roku w nowej adaptacji jako Kwestionariusz PTS (Strelau i Zawadzki) znany jako Pavlovian Temperament Survey (PTS) zaadaptowany do 16 wersji językowych. Badania prowadzone w ramach RTT koncentrują się na funkcjonalnej roli temperamentu w procesie adaptacji, ze szczególnym uwzględnieniem funkcjonowania człowieka w warunkach trudnych (stresowych) i jego znaczeniu jako jednego z czynników wpływających na zaburzenia w zachowaniu (m.in. PTSD). W ramach licznych badań prowadzonych w paradygmacie genetyki zachowania Strelau i jego współpracownicy wykazali, że za różnice indywidualne w cechach temperamentu w około 40% odpowiada czynnik genetyczny, co podkreśla rolę środowiska, w tym głównie środowiska specyficznego (dla każdego członka rodziny) w kształtowaniu cech temperamentu. Strelau założył w Uniwersytecie Warszawskim pierwszą w Polsce Katedrę Psychologii Różnic Indywidualnych oraz stworzył w tymże Uniwersytecie Interdyscyplinarne Centrum Genetyki Zachowania. Był pierwszym przewodniczącym Europejskiego Towarzystwa Psychologii Osobowości (1984-1988) a także przewodniczył Międzynarodowemu Towarzystwu Psychologii Różnic Indywidualnych (1993-1995). Był również wiceprezydentem Międzynarodowej Unii Nauk Psychologicznych (IUPsyS; 1996-2000) oraz wiceprezesem Polskiej Akademii Nauk (2002-2006). Jest członkiem Europejskiej Akademii Nauk (Academia Europaea), członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk i członkiem zagranicznym Fińskiej Akademii Nauk i Literatury. Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego[1], Uniwersytetu im. A. Mickiewicza[2] w Poznaniu oraz Państwowego Uniwersytetu Nauk Humanistycznych w Moskwie. Jest także laureatem wielu nagród, w tym: Nagroda Prezesa Rady Ministrów w kategorii "za wybitny dorobek naukowy” (2010) Nagroda Fundacji na rzecz Nauki Polskiej w dziedzinie nauk humanistycznych i społecznych (tzw. polski Nobel) (2000) Nagroda Fundacji Humboldta „Humboldt Research Award to Emitent Foreign Academics” za wybitne osiągnięcia w zakresie badań nad osobowością (1990) Nagroda Towarzystwa Maxa Plancka (wraz z prof. Aloisem Angleitnerem) za międzynarodowe wybitne osiągnięcia badawcze (1992) Nagroda New Europe Prize 1997 fundowana przez sześć instytutów badań zaawansowanych (Institutes for Advanced Study – Stanford, Princeton, Chapel Hill, Uppsala i Wassenaar.

Ks. Adam Boniecki MIC urodził się w 1934 roku. Studiował filozofię na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego i na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Członek zespołu „Tygodnika Powszechnego” od 1964 roku. Duszpasterz akademicki przy uniwersyteckim kościele św. Anny. Zadebiutował w Znaku książką Rozmowy niedokończone (1971). W latach 1972-1974 przebywał we Francji, gdzie zapoznał się z życiem Kościoła posoborowego. Te doświadczenia zaowocowały książką pt. Notes. W 1979 roku Jan Paweł II wezwał ks. Bonieckiego do Rzymu i powierzył mu zorganizowanie polskiej edycji „L’Osservatore Romano”. Kierował nią do 1991 roku. W roku 1983 ukazało się opracowane przezeń Kalendarium życia Karola Wojtyły. Wydał też trzytomowy Notes rzymski – zapis pracy ponad dziesięcioletniej pracy przy Stolicy Apostolskiej. W 1993 roku został przełożonym generalnym Zgromadzenia Księży Marianów. Od lipca 1999 roku redaktor naczelny „Tygodnika Powszechnego”. (za stroną wydawnictwa Znak: http://www.znak.com.pl/autor/ks-Adam-...)

Daniel Passent is a Polish journalist and writer of Jewish descent. He is an author of a blog "En passant" which appears as a column in a Polish weekly Polityka. He was married to Agnieszka Osiecka and their daughter is Agata Passent. In addition to his articles and columns, Passent wrote several books, among others about the Vietnam War, the Olympic Summer Games 1972 in Munich, about the drug problem in the USA, and about the world class Polish tennis player, Wojciech Fibak. He also translated books and other texts by James Baldwin and Martin Luther King into Polish. He speaks Polish, English, German, Spanish, and Russian. An article in a conservative Polish newspaper Dziennik, claimed that Passent worked in the 1960s as a spy for the communist government under the code names "Daniel" and "John". Passent asked an independent court to review such claims through a procedure called lustration; this request was denied[2] as Poland's lustration law applies only to people holding (or running for) a public office. Source: wikipedia.com