Μια μέρα, χάιδεψα με τα δάχτυλα την πίσω σχισμή μιας κοπέλας που είχα γυμνή στην αγκαλιά μου. Της μίλησα ήρεμα ήρεμα για τον «μικρό». Κατάλαβε. Δεν γνώριζα ότι, καμιά φορά, Τον λένε έτσι στα μπουρδέλα. Όταν ανακαλώ τη σπιλωμένη και τελματωμένη, καταδικασμένη να αποκρύπτει, παιδική ηλικία μου, η πιο ψιλή φωνή μέσα μου κραυγάζει: εγώ είμαι ο «μικρός», δεν μπορώ να υπάρξω παρά μόνο κρυμμένος. Δεν διανοείστε την τρυφερότητα του μικρού που είναι καταδικασμένος στην άσχημη συνείδηση. Θα κλαίγατε κι εσείς μαζί μου που τον νιώθω δέσμιο, να μη μπορεί παρά να είναι τρόμος, μ' ένα φλογερό και τρυφερό θάρρος. [...] Ο «μικρός»: αχτίδα επιθανάτιας αγωνίας, θανάτου, ακτινοβολία ενός νεκρού άστρου, ουράνια λάμψη που αναγγέλλει τον θάνατο - ομορφιά της μέρας που σουρουπώνει κάτω από χαμηλωμένα σύννεφα, ψιλόβροχο που το παρασέρνει ο άνεμος.