Ένας πόλεμος είναι πάντα σκληρός. Σκληρός ήταν κι ο πόλεμος του 1940, διέφερε όμως από τους άλλους, γιατί ένα ολόκληρο έθνος τον αντιμετώπισε με το χαμόγελο στα χείλη. Μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας που έζησε έντονα τα γεγονότα, με αισιοδοξία και πίστη στην καρδιά, διαβαίνουν εικόνες ηρωικές και καθημερινές, γεμάτες συγκίνηση, ξεδιπλώνοντας σημαντικές στιγμές της ιστορίας μας. «O παππούς μου δεν πολέμησε στον πόλεμο του 1940. Kαι νομίζω ότι αυτό στάθηκε το μεγαλύτερο παράπονο της ζωής του. Kάθε μέρα βουτούσε τον καμπουρωτό του κοντυλοφόρο με το πενάκι X στο μελανοδοχείο και κρατούσε σημειώσεις για τις πολεμικές ώρες που περνούσαμε. – Eίμαι ένας ανταποκριτής των μετόπισθεν, μου εξηγούσε. Γράφω, γιατί τα γραπτά μένουν. Aντιστέκονται στο χρόνο και προσπαθούν να τον νικήσουν. Oι αναμνήσεις, αγόρι μου, είναι ο πλούτος της ανθρώπινης ψυχής.»