“หว่านหนิง” “...” โม่หรานยิ้ม สิ่งที่เอ่อท้นในดวงตาดำแซมประกายม่วง คือความรักลึกซึ้งที่หมักบ่มมาสองชาติ ยามนี้เผยออกมาท่ามกลางธารดาราอันเจิดจรัส “สุขสันต์วันเกิด มีสุขตลอดไป” โม่หรานรู้ว่าเขาจะเอ่ยคำพูดนี้กับฉู่หว่านหนิงไปจนชั่วชีวิต กระทั่งเส้นผมดุจหิมะโปรย คิ้วดุจย้อมเกล็ดน้ำค้าง เขาก็จะปกป้องไฟกองนี้ของเขาไว้ให้ดี ครั้งนั้นเสียใจที่เข้าใจท่านเมื่อสาย ชีวิตที่เหลือขอปกป้องท่าน ให้สงบสุขตราบชั่วนิรันดร์ . “ขอบคุณเจ้า โม่หราน” ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้ ไม่ว่าเป็นบุคลิกใด ดวงจิตดวงใด ล้วนขอบคุณเจ้า ขอบคุณที่เจ้ายังอยู่ ขอบคุณที่เจ้ามอบวันเกิดที่ดีที่สุดในชีวิตให้ข้า แต่ก่อนข้ามีอาจารย์ แต่การฉลองวันเกิดตอนนั้นมิได้เกิดจากความจริงใจ แต่ก่อนเจ้ามีมารดา ทว่าชีวิตลำเค็ญยิ่งนัก แม้แต่ข้าวสักมื้อก็ไม่มีกิน บัดนี้ ทุกอย่างล้วนผ่านไปแล้ว ข้าเองก็จะจดจำวันที่เจ้าเกิดเอาไว้ วันนั้น ข้ายังอยู่ในวัด ยังไม่รู้ว่าธุลีแดงเป็นเช่นไร ทั้งไม่รู้ว่าในโลกนี้จะมีคนที่ปกป้องข้าไปจนชั่วชีวิต แต่ทุกปีจากนี้ไป ข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอ นับจากนี้ ล้วนอยู่เป็นเพื่อนเจ้า