หว่านเยี่ยอวี้เหิง เป๋ยโต่วเซียนจุน ครอบครองสามเทพศัสตรา ปรมาจารย์อันดับหนึ่งแห่งยุค ผู้เป็นที่แย่งชิงตัวของเหล่าสำนักบำเพ็ญเพียร ครั้นเทียนเวิ่นปรากฏ สี่ทะเลล้วนสั่นสะเทือน ชุดขาวดุจหิมะสยบโลกมนุษย์สิ้นสี กล่าวได้ว่า เขาสมควรเป็นผู้ครอบครองพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในยุคนี้ ทว่าบุคคลที่ร้ายกาจถึงเพียงนี้ก็ยังมีจุดอ่อน ในใจเขามีคนผู้หนึ่ง ฉู่หว่านหนิงซ่อนเขาไว้ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจอย่างระมัดระวัง ไม่ชอบตนก็ช่าง ขอเพียงได้คิดถึงอยู่เงียบๆ ปกป้องคนผู้นั้นไว้ ไม่ได้ครอบครองก็ช่าง ไม่ว่าอย่างไรก็ดีทั้งสิ้น แต่เขาไม่รู้ว่าตนจะทนอยู่กับความเจ็บปวดเช่นนี้ ไปได้อีกนานเพียงใด ไม่รู้ว่าตนจะล้มลงเมื่อใด

ศิษย์สำนักหรูเฟิง เยี่ยวั่งซี บุรุษผู้นี้เครื่องหน้าเข้มชัดลึกล้ำ คิ้วกระบี่คมเข้ม ดวงตาทั้งคู่ราวกับอาบประกายดาว ใสกระจ่างเฉียบคม เกล้าผมสวมครอบเกี้ยวหยกดำ ใบหน้าสีน้ำผึ้งหล่อเหลามีชีวิตชีวา แม้รูปร่างมิได้สูงใหญ่กำยำ ทว่าท่วงท่าผึ่งผายสง่างามยิ่งกว่าสนเขียว ขาเรียวยาวตรงทั้งสองข้างที่อยู่ในกางเกงเข้ารูปสีดำดูเพรียวกระชับทรงพลังอย่างยิ่ง เยี่ยวั่งซีผู้นี้คือวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ในหมู่คน คือวิญญูชนที่หนักแน่น คือเทพสงครามไร้พ่าย สูงส่งบริสุทธิ์ดุจต้นไผ่ แม้ยามนี้จะยังไร้ชื่อเสียง แต่ชาติก่อน เขาคือยอดฝีมืออันดับสองของโลกบำเพ็ญเพียร รองจากฉู่หว่านหนิง

หนานกงซื่อ บุตรชายคนเดียวของเจ้าสำนักหรูเฟิง หน้าตาหล่อเหลา แววตาโอหังฉายความเย่อหยิ่งอยู่หลายส่วน มีความไม่เป็นมิตร และขี้ฉุนเฉียว . ทว่าเขาหน้าตาดีอย่างยิ่ง ความไม่เป็นมิตรนี้จึงมิได้ทำให้เขาน่ากลัว เพียงทำให้เขาดู พยศขึ้นเท่านั้น . ทว่าถึงจะมีนิสัยพยศ แต่ยังคงเป็นวิญญูชนเที่ยงตรง หนานกงซื่อจิตใจบริสุทธิ์ เหมือนม้าป่าบนทุ่งหญ้า เหมือนหมาป่าเดียวดายที่ทำตามใจตนเอง พยศและกร้าวกระด้าง . มีสัตว์ประจำกายคือหมาป่าปีศาจสีขาวปลอด สูงเท่าคนสามคน นัยน์ตาแดงก่ำดุจโลหิต ขนมันวาวดุจเส้นไหม เขี้ยวแหลมคมวาววับยาวเท่าแขนชายฉกรรจ์ ชื่อ ‘เหน่าไป๋จิน’

เหมยหานเสวี่ย ศิษย์พี่ใหญ่ของวังท่าเสวี่ยแห่งคุนหลุน หนุ่มหน้าขาวที่อาศัยรูปโฉมกินข้าว เขามีผมยาวสีทองอ่อน นัยน์ตาดุจหยกเขียวเครื่องหน้าลึกล้ำคมคาย สวมชุดไหมสีขาว หน้าผากประดับตุ้มรูปหยดวารี เหนือสาบเสื้อเห็นลำคอเรียวระหง ราวกับบุปผาที่ปักอยู่ในแจกันกระเบื้องเคลือบ เนื่องจากคุนหลุนอากาศหนาวเย็น นอกจากชุดขาวแล้วยังคลุมทับด้วยเสื้อขนจิ้งจอก ยิ่งขับเน้นให้ดูหรูหราสง่างาม คิ้วตาของเขาเปี่ยมด้วยกลิ่นอายของเกล็ดหิมะ ทั้งใสกระจ่างบริสุทธิ์ทั้งหยิ่งทะนง ว่ากันว่าคนผู้นี้ผีเข้าผีออก กระบวนท่าพิสดารยิ่งนัก วรยุทธ์พลิกแพลงเปลี่ยนแปลงไปมาเป็นประจำ ประเดี๋ยวก็จริงจังอย่างที่สุด ประเดี๋ยวก็เจ้าเล่ห์แสนกลจนชวนให้สับสน เซวียเหมิงรู้สึกว่าคนผู้นี้ท่าจะสติสตังไม่ดีจริงๆ พบเจอเขากี่ครั้ง หากมิใช่อ่อนนุ่มนิ่มเหมือนสตรี ก็เย็นชาเหมือนก้อนหิน ครั้งก่อนเจอเขาที่สำนักหรูเฟิง เขายังพูดจาแฝงนัยเหน็บแนมตนอยู่เลย วันนี้กลับพลิกหน้า เหมือน "เจ้าตบแก้มซ้ายข้า ข้าหันแก้มขวาให้ตบอีก" เซวียเหมิงชักจะเหลืออดแล้ว แต่เหมยหานเสวี่ยแค่ยิ้มเล็กน้อย นิ้วมือเรียวขาวนิ้วหนึ่งแตะที่ริมฝีปาก ท่าทางเหมือนเดรัจฉานสวนเสื้อผ้า คนทรามในคราบผู้ดี เอ่ยยิ้มหัวเบาๆ "เจ้านี่ช่างร้อนแรงนัก"

ซือเม่ย ซือหมิงจิ้ง ตลอดมาล้วนเป็นคนอ่อนโยน ความประพฤติสมบูรณ์แบบและอยู่ในโอวาท เขาเหมือนปุยหิมะที่เพิ่งตกลงมา ขาวบริสุทธิ์ไร้มลทิน ด้วยเหตุนี้เมื่อบนพื้นหิมะมีฝุ่นธุลีตกต้องเพียงเล็กน้อย ดอกเหมยแย้มบานครึ่งดอกแม้สักกิ่ง ก็ล้วนสะดุดตาจนน่าพะวง . เขาเติบใหญ่ขึ้นมาเหมือนดอกถานฮวาที่ผลิบานในราตรีอันยาวนาน กลีบเลี้ยงเขียวชอุ่มไม่อาจปิดซ่อนสีขาวบริสุทธิ์ที่อยู่ภายใน กรุ่นหลิ่นหอมขจรขจาย แผ่ราศรีบดบังทุกสรรพสิ่งรอบด้าน . บุรุษผู้นี้รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าขาวดุจหยกน้ำแข็ง นัยย์ตาดอกท้อท่วมท้นด้วยความรู้สึก แวววาวอ่อนละมุนดุจธารวสันต์ ดูแล้วช่างอ่อนโยนนัก เกรงว่าต่อให้บันดาลโทสะขึ้นมา ก็คงนุ่มนวลไปหมด แนวโค้งของสันจมูกเนียนลื่นอ่อนโยน มากไปกว่านี้สักส่วนก็จะคมเข้มเกินไป น้อยไปกว่านี้สักส่วนก็จืดจางเกินไป . ริมฝีปากแดงอิ่มเต็มดุจพลอิงเถาพราวน้ำค้าง คำพูดที่เอ่ยออกมาล้วนหวานละมุน ความผิดของเขาก็ดี ความลังเลของเขาก็ช่าง ความเห็นแก่ตัวเพียงเล็กน้อย บางครั้งบางคราวของเขา ล้วนชัดเจนจนเห็นได้ชัด ทั้งยากจะลืมเลือน . เดิมเขาเองก็เป็นคนธรรมดา มิใช่รูปสลักหิน มิใช่ภาพวาดบนม้วนผ้าไหม เขาเองก็มีความเห็นแก่ตัว

ศิษย์คนที่หนึ่ง...เซวียเหมิง เซวียจื่อหมิง “อาจารย์ตั้งใจจะรับหนานกงซื่อเป็นศิษย์จริงๆ หรือ” เรื่องนี้อัดอั้นตันใจเซวียเหมิงมาสักพักแล้วเช่นกัน “เช่นนั้น...เช่นนั้นเขาไม่กลายเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของข้าหรอกหรือ” “...เจ้าเก็บเรื่องพวกนี้มาใส่ใจ?” “อืม” เซวียเหมิงเอามือถูชายเสื้ออย่างกระดากอาย “เมื่อก่อนข้าเป็นคนแรก เช่นนั้นหากนับเขา ข้าก็จะไม่ใช่...” ศิษย์คนที่สอง...ซือเม่ย ซือหมิงจิ้ง “อาจารย์” “ความจริงข้าคิดว่า เรื่องนี้ก็ผ่านมานานมากแล้ว...ข้ากำลังคิดว่า ในเมื่อโม่หรานสามารถเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง สามารถเปลี่ยนไปจากเดิมได้ ข้ากำลังคิดว่า หากทุกอย่างสามารถย้อนกลับไปได้ ข้าจะเลือกต่างจากเดิมเพราะความคิดที่เปลี่ยนไปหรือไม่” ศิษย์คนที่สาม...โม่หราน โม่เวยอวี่ “อาจารย์...เหตุใดไม่ตำหนิข้า...เหตุใดยังช่วยข้า...” “ข้าสกปรกเช่นนี้...จะทำให้ท่านแปดเปื้อนไปด้วย...” “แต่ข้าก็กลัวว่าท่านจะไม่ต้องการข้าแล้ว... หากแม้แต่ท่านก็ไม่ต้องการข้า ข้าก็ไม่รู้ว่าควรไปที่ใดจริงๆ...”

"ข้าอยากกางร่มให้อาจารย์ตลอดชีวิต" ฉู่หว่านหนิง "เจ้าพูดอีกรอบ" "อาจารย์ ข้าอยากกางร่มให้ท่านชั่วชีวิต" "ชั่วชีวิต?" "ชั่วชีวิต" "...ข้าอาจเดินเร็วมาก ไม่ได้สนใจเจ้า" "ไม่เป็นไร ข้าจะไล่ตาม" "ข้าอาจยืนเฉยๆ ไม่อยากเดินแล้ว" "ข้าจะยืนเป็นเพื่อนอาจารย์" "เช่นนั้นหากข้าเดินไม่ไหวแล้วเล่า" "ข้าจะอุ้มท่านเดิน" ฉู่หว่านหนิง "..." โม่หรานชะงัก รู้สึกเหมือนไม่มีความเคารพยำเกรง ทั้งยังไม่สุภาพ ดังนั้นจึงเบิกตากว้าง โบกมืออย่างลุกลี้ลุกลน "ข้าแบกท่านเดิน" "ใครให้เจ้าแบก" โม่หรานอ้าปากค้าง ไม่รู้จะพูดอะไร เขาเอ่ยเสียงเบา "เช่นนั้นข้าก็ไม่เดินเหมือนกัน" "..." "หากท่านอยากตากฝน ข้าก็จะตากเป็นเพื่อนท่าน"

“หว่านหนิง” “...” โม่หรานยิ้ม สิ่งที่เอ่อท้นในดวงตาดำแซมประกายม่วง คือความรักลึกซึ้งที่หมักบ่มมาสองชาติ ยามนี้เผยออกมาท่ามกลางธารดาราอันเจิดจรัส “สุขสันต์วันเกิด มีสุขตลอดไป” โม่หรานรู้ว่าเขาจะเอ่ยคำพูดนี้กับฉู่หว่านหนิงไปจนชั่วชีวิต กระทั่งเส้นผมดุจหิมะโปรย คิ้วดุจย้อมเกล็ดน้ำค้าง เขาก็จะปกป้องไฟกองนี้ของเขาไว้ให้ดี ครั้งนั้นเสียใจที่เข้าใจท่านเมื่อสาย ชีวิตที่เหลือขอปกป้องท่าน ให้สงบสุขตราบชั่วนิรันดร์ . “ขอบคุณเจ้า โม่หราน” ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้ ไม่ว่าเป็นบุคลิกใด ดวงจิตดวงใด ล้วนขอบคุณเจ้า ขอบคุณที่เจ้ายังอยู่ ขอบคุณที่เจ้ามอบวันเกิดที่ดีที่สุดในชีวิตให้ข้า แต่ก่อนข้ามีอาจารย์ แต่การฉลองวันเกิดตอนนั้นมิได้เกิดจากความจริงใจ แต่ก่อนเจ้ามีมารดา ทว่าชีวิตลำเค็ญยิ่งนัก แม้แต่ข้าวสักมื้อก็ไม่มีกิน บัดนี้ ทุกอย่างล้วนผ่านไปแล้ว ข้าเองก็จะจดจำวันที่เจ้าเกิดเอาไว้ วันนั้น ข้ายังอยู่ในวัด ยังไม่รู้ว่าธุลีแดงเป็นเช่นไร ทั้งไม่รู้ว่าในโลกนี้จะมีคนที่ปกป้องข้าไปจนชั่วชีวิต แต่ทุกปีจากนี้ไป ข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอ นับจากนี้ ล้วนอยู่เป็นเพื่อนเจ้า