ศิษย์คนที่หนึ่ง...เซวียเหมิง เซวียจื่อหมิง “อาจารย์ตั้งใจจะรับหนานกงซื่อเป็นศิษย์จริงๆ หรือ” เรื่องนี้อัดอั้นตันใจเซวียเหมิงมาสักพักแล้วเช่นกัน “เช่นนั้น...เช่นนั้นเขาไม่กลายเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของข้าหรอกหรือ” “...เจ้าเก็บเรื่องพวกนี้มาใส่ใจ?” “อืม” เซวียเหมิงเอามือถูชายเสื้ออย่างกระดากอาย “เมื่อก่อนข้าเป็นคนแรก เช่นนั้นหากนับเขา ข้าก็จะไม่ใช่...” ศิษย์คนที่สอง...ซือเม่ย ซือหมิงจิ้ง “อาจารย์” “ความจริงข้าคิดว่า เรื่องนี้ก็ผ่านมานานมากแล้ว...ข้ากำลังคิดว่า ในเมื่อโม่หรานสามารถเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง สามารถเปลี่ยนไปจากเดิมได้ ข้ากำลังคิดว่า หากทุกอย่างสามารถย้อนกลับไปได้ ข้าจะเลือกต่างจากเดิมเพราะความคิดที่เปลี่ยนไปหรือไม่” ศิษย์คนที่สาม...โม่หราน โม่เวยอวี่ “อาจารย์...เหตุใดไม่ตำหนิข้า...เหตุใดยังช่วยข้า...” “ข้าสกปรกเช่นนี้...จะทำให้ท่านแปดเปื้อนไปด้วย...” “แต่ข้าก็กลัวว่าท่านจะไม่ต้องการข้าแล้ว... หากแม้แต่ท่านก็ไม่ต้องการข้า ข้าก็ไม่รู้ว่าควรไปที่ใดจริงๆ...”