"ข้าอยากกางร่มให้อาจารย์ตลอดชีวิต" ฉู่หว่านหนิง "เจ้าพูดอีกรอบ" "อาจารย์ ข้าอยากกางร่มให้ท่านชั่วชีวิต" "ชั่วชีวิต?" "ชั่วชีวิต" "...ข้าอาจเดินเร็วมาก ไม่ได้สนใจเจ้า" "ไม่เป็นไร ข้าจะไล่ตาม" "ข้าอาจยืนเฉยๆ ไม่อยากเดินแล้ว" "ข้าจะยืนเป็นเพื่อนอาจารย์" "เช่นนั้นหากข้าเดินไม่ไหวแล้วเล่า" "ข้าจะอุ้มท่านเดิน" ฉู่หว่านหนิง "..." โม่หรานชะงัก รู้สึกเหมือนไม่มีความเคารพยำเกรง ทั้งยังไม่สุภาพ ดังนั้นจึงเบิกตากว้าง โบกมืออย่างลุกลี้ลุกลน "ข้าแบกท่านเดิน" "ใครให้เจ้าแบก" โม่หรานอ้าปากค้าง ไม่รู้จะพูดอะไร เขาเอ่ยเสียงเบา "เช่นนั้นข้าก็ไม่เดินเหมือนกัน" "..." "หากท่านอยากตากฝน ข้าก็จะตากเป็นเพื่อนท่าน"