‘เซี่ยเหลียน’ สูงส่งเป็นถึงไท่จื่อผู้อุทิศตนช่วยเหลือปวงประชา ด้วยวัยเพียงสิบเจ็ดปีก็บรรลุขึ้นสวรรค์เป็นที่จดจำไปทั่วหล้า ทำการสิ่งใดล้วนเก่งกาจปราดเปรื่อง ผู้คนต่างกล่าวว่าเขาเป็นลูกรักของสวรรค์ กระทั่งเกิดเหตุพลิกผัน ทำให้เขาถูกขับออกจากสวรรค์ถึงสองครั้ง เป็นเหตุให้พลังเวทถูกผนึก ต้องลงมาอยู่ในโลกมนุษย์ ชีวิตตกต่ำกลายเป็นที่เย้ยหยันไปทั่วทั้งสามภพ ไร้สาวก ไร้ธูปเทียน ไร้คนเซ่นไหว้บูชา ถูกผู้คนลืมเลือน ต้องหาเลี้ยงชีพด้วยการเก็บขยะ ถูกจดจำว่าเป็นเทพขยะและเทพโรคระบาด ใครต่างก็คิดว่าเขาจะต้องตกต่ำไม่อาจฟื้นคืนสู่สวรรค์ ต้องเข้าสู่ทางสายมารเป็นแน่ แปดร้อยปีต่อมา เขาก็กลับขึ้นสวรรค์อีกเป็นครั้งที่สาม สร้างความสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่ว ทว่าขึ้นสวรรค์ครานี้เขาได้แต่รำพึงรำพัน... เฮ้อ ใครบอกว่าเป็นเทพสบาย เก็บขยะยังง่ายกว่าเป็นเทพนัก เพื่อชดใช้หนี้สวรรค์ เขาจึงรับภารกิจลงไปยังโลกมนุษย์ ทำให้เขาได้มีโอกาสพบกับ ‘ฮวาเฉิง’ หรือพิรุณโลหิตเชยบุปผา ราชาผีผู้ออกมาจากบรรพตถงหลู สาวกคนสุดท้ายและเพียงคนเดียวของเขาตลอดกาล “หากฝันของท่านคือช่วยเหลือปวงประชา เช่นนั้นฝันของข้า ก็คือท่านเพียงผู้เดียว”