Este libro está inspirado en algunos interrogantes: ¿Cómo hacer una teoría del amor que no contribuya a consolidar el Pensamiento Amoroso característico de nuestra cultura, que implica una forma de entender el amor que influye directamente en las prácticas de la gente y estructura unas relaciones desiguales de género, clase y etnia, y un modo concreto y heterosexual de entender el deseo, la identidad y, en definitiva, el sujeto? ¿Cómo hacer una antropología del amor que no refuerce la heterosexualidad como norma e instrumento de desigualdad entre mujeres y hombres? ¿Cómo escribir una etnografía que no produzca Mujeres (y Hombres) sin quererlo? ................ Mari Luz Esteban es profesora de antropología social de la Universidad del País Vasco/Euskal Herriko Unibertsitatea. Una de sus publicaciones más conocidas es el libro Antropología del cuerpo: género, itinerarios corporales, identidad y cambio (2004) de esta misma editorial.
Author
Gizarte-antropologiako irakaslea da Euskal Herriko Unibertsitatean, antropologia feministan eta medikuntzako antropologian aditua da. Txikitatik Basaurin bizi izan da. Medikuntza ikasketak egin zituen Euskal Herriko Unibertsitatean (1983) eta Gizarte Antropologia doktoretza Bartzelonako Unibertsitatean (1993). Familia-Plangintzako mediku izan zen Bizkaian 1984tik 1996raino, eta antropologia irakasle gero. Hasieran Leongo Unibertsitatean, gero Nafarroako Unibertsitate Publikoan, eta 1998tik Euskal Herriko Unibertsitatean non Gizarte-Antropologia arloko irakasle, Balioen Filosofia eta Gizarte Antropologia saileko burua eta Ikasketa Feministak eta Generoa masterreko koordinatzailea den. Gai hauek ikertu ditu Estebanek: "harremanak eta generoko identitateak", "etnografia korporala eta aldaketa soziala", "emozioak eta maitasuna" eta feminismo dekoloniala. "Gorputzez gorputz" ikergaia lantzerakoan bizitzaren haragitasuna begiratzea proposatzen du Estebanek. Diskurtsoari eta teoriari asko begiratu diegu eta gutxi gorputzari. Ariketa politikoa, ariketa fisiko eta emozional bihurtu behar da. Norbanakoa beste era batera ikusteko modua da. Galdera da: zer egiten dugu gorputzekin?[3] Genero indarkeria gaietan emakumea biktima moduan bakarrik ikusi ohi da eta agentea izan behar dela defendatzen du. Emakumea biktimatzat hartzeak bi gauza dakartza; ekintzarako ahalmena kentzen zaio eta laguntza kanpotik helduko dela aurreikusten da. Asko ala gutxi, beti du boterea norbanakoak eta ekintzarako ahalmen hori baliatu behar da.[3] Generoa, sexualitatea, klasea, arraza, eta hizkuntza kontuan hartzea herritartasun kontzeptua zabaltzeko aukera dela defendatzen du. Zabaltze prozesu hori lortu ahal izateko batetik mugimendu herritarren arteko aliantzak aintzat hartu behar direla, eta bestetik, ikuspegi feminista bera ere berritu behar dela dio. Bide horretan feminismo dekoloniala Euskal Herrira egokitzea aukera aparta da berarentzat.
