De lege hemel van Marjan Slob is een kleine filosofie van de eenzaamheid. Het woord ‘eenzaamheid’ zingt rond. Bezorgde beleidsmakers nemen maatregelen om de eenzaamheid onder geïsoleerde hoogbejaarden en gamende jongeren te ‘bestrijden’. Het begrip zelf wordt echter maar weinig onderzocht. In haar nieuwe boek presenteert Marjan Slob ‘eenzaamheid’ als het nare gevoel dat je krijgt als je een tekort aan verbondenheid ervaart. Maar eenzaamheid is ook een vermógen. Als je eenzaam bent, lijd je aan wat er niét is, en dat getuigt van zelfreflectie en voorstellingsvermogen. Deze opvatting maakt Slob inzichtelijk aan de hand van de ideeën van grote denkers als Blaise Pascal, Daniel Dennett en Simone de Beauvoir, maar ook van romans, films en popliedjes. Speels diept ze eenzaamheid uit via fenomenen als podiumvrees, maskers, selfies, ruimtereizen en getut op de dames-wc. Met David Bowie als de gids die weet hoe je kunt spelen met je onvermijdelijke verlorenheid.