Een sabbatical. Dat was het plan. Een paar maanden reizen en vooral géén wekker. Tot mijn zus op de stoep stond, totaal overwerkt, een kind om voor te zorgen en een ex die het haar niet bepaald makkelijker maakte. Dus dag sabbatical, hallo nieuwe baan. Tijdelijk dan. Ik werd de persoonlijke begeleider van Abe van der Ley, bestsellerauteur en lifecoach. Klinkt inspirerend? Vergeet het maar. Hij is koppig, humeurig en verre van zen. Oké, ik geef toe, hij is briljant in zijn vak. En zijn inzichten deden uiteindelijk iets met me. Maar dat maakte hem nog niet makkelijker om mee te werken. Om mezelf niet compleet te verliezen in taxi spelen en boeken sjouwen, richtte ik me op iets véél interessanters: zijn privéleven. Hoe kan een man die overal preekt over groei en vergeving compleet vervreemd zijn van zijn eigen zoon? Dat werd mijn missie. Want ik fix dingen, ik breng mensen dichter bij elkaar. Iedereen zou hier beter van worden, toch? Abe, zijn zoon, mijn zus... en misschien ikzelf ook. Maar ergens onderweg verloor ik mijn focus. Abe's hart bleek minder van steen dan ik dacht. En zijn zoon? Die bleek niet alleen een mysterie, maar ook onuitstaanbaar aantrekkelijk. Tja... dáár had ik even geen rekening mee gehouden.