Iedereen zoekt, iedereen camoufleert, doet zich beter voor dan hij of zij is, jonger, hipper, rijker, stoerder, succesvoller. Maar alleen als iemand zich slimmer of cultureel verfijnder voordoet, noemen we het pretentieus. Maar waarom vinden we pretentie eigenlijk zo irritant? In het wervelende essay Echte pretentie gaat Joost de Vries op zoek naar antwoorden. Die hebben te maken met sociale klasse, met authenticiteit, met hoge en lage cultuur, met voetbalanalisten en superheldenfilms, met Karel van het Reve en Susan Sontag, met niet vergeten ‘waar je vandaan komt’, met je plek kennen. Eigenlijk: met hoe we vinden dat de maatschappij eruit moet zien. Maar Echte pretentie buigt zich niet alleen over de vraag waarom we pretentie irritant vinden. Het is vooral ook een pleidooi dat nog iets veel belangrijkers laat zien. Namelijk: waarom we absoluut niet zónder pretentie kunnen.
