"Levhayı kaldır, yuvaya yerleştir, kırmızıya bas, pis kokuyu çek içine, yansın gâvurun metali, pres yukarı, pis hayat dışarı... değişmez hiçbir yönü..." İzmir Postası'nın Adamları, hayatlarının yönünü değiştirmeye çalışıyorlar, değişmeyeceğini bildikleri halde... Sert hayatlar onların hayatları; görmezden geldiğimiz, gizlediğimiz, gizlendiğini bildiğimiz halde ses etmediğimiz "pis hayat"lar... Horlandıkları için hoyrat bu adamlar ve kadınlar. Onun için de çıkardıkları ses alabildiğine sert. Ahmet Büke'nin -hiç de ilk gibi durmayan- ilk hikâye kitabı, bu sert sesiyle dikkat çekiyor. "Güzel İzmir"in arka sokaklarının, adı unutulmuş Ege kasabalarının, atölyelerin, posta trenlerinin, delilerin, kedilerin sesiyle... Hikâyelerin diline ve kurgusuna da sinen bu sert ses, "pis hayatlar"dan saklanarak, duvarların ardına sığınarak, gözlerimizi yumarak, onları edebiyatın dışına atarak kurtulamayacağımızı bir kez daha hatırlatıyor, işittiğimize göre, dışında ya da uzağında değiliz...