Tatjana is al haar hele leven dik. En krijgt dus al zo lang ze zich kan herinneren ongevraagd commentaar op haar lijf. Naaste familie, wildvreemden, specialisten: iedereen vindt het nodig haar te vertellen dat dik zijn iets slechts is en dat ze daar zo snel mogelijk iets aan moet doen. Alsof het haar niet al duidelijk was hoeveel haar extra kilo's haar hebben gekost. In haar puberteit waren er geen prille liefdes of eerste seksuele ervaringen, geen onbezorgd ontdekken van de wereld. In plaats daarvan waren er pestende klasgenoten, stiekeme vreetbuien en een constante schaamte. Wanneer ze eenderde van haar lichaamsgewicht verliest ervaart ze voor het eerst de privileges die bij slank zijn horen. Toch neemt het ongevraagde commentaar alleen maar toe – al helemaal als ze weer begint aan te komen. In dit boek neemt ze zélf de regie in het gesprek over haar lichaam, en doet ze openhartig verslag van het leven als dikke vrouw in een land waar dun zijn de norm is.