In de Amsterdamse buurt Venserpolder verzetten de bewoners zich tegen de plannen van de gemeente om achterstanden en problemen in de wijk aan te pakken. De bewoners hebben zelf het heft in handen genomen en ze willen als volwaardige partners meepraten, meedenken en meedoen en niet lijdzaam toekijken hoe van bovenaf beslissingen worden genomen over hun toekomst. Drie kilometer verderop hebben kunstenaars, ondernemers en maatschappelijke organisaties uit de Bijlmer en andere buurten in Amsterdam-Zuidoost hun eigen werkplek gecreëerd in een voormalig kantoorgebouw tussen de Johan Cruijff Arena en de Ikea. Maar de bruisende, cultureel diverse verzamelplaats moet binnenkort plaatsmaken voor een luxe appartementencomplex dat deel uitmaakt van een geheel vernieuwde stadswijk met winkels, cafés en restaurants. Op steeds meer plekken in de stad ontstaan botsingen tussen de beleidsplannen van de gemeente en de dromen en ambities van de gemeenschappen, die een ander Amsterdam voor ogen hebben dan de ambtenaren met wie ze aan tafel zitten. Hoe verhouden de wereld van de straat en de wereld van de Stopera zich tot elkaar en hoe zijn ze bij elkaar te brengen? Een inspirerend boek over de onzichtbare rijkdom in de buitenwijken van Amsterdam.

Beseffen we wel wat voor wonder er is verricht in 2020? Een pandemie is voor het eerst door mensenhand tot staan gebracht. Nog nooit in de geschiedenis zijn er in zo’n tempo wereldwijd zoveel vaccinaties gedaan. En dat is gelukt dankzij tientallen jaren van wetenschappelijk onderzoek aan universiteiten en in de biofarmaceutische industrie, met enorme steun van overheden en knappe koppen wereldwijd, van China tot India, van Australië tot Europa, van Engeland tot de Verenigde Staten. Er is geen garantie dat we er de volgende keer weer zo goed vanaf komen. Het is absoluut niet ondenkbaar dat de volgende epidemie uit Brabant komt. Om ons te beschermen moeten we de lucht schoon houden, moet ons eten veilig zijn en ons water drinkbaar, want via die wegen vinden virussen hun weg naar ons allemaal. Er ligt de overheid dus een flinke taak te wachten om nieuwe pandemieën te vermijden. Jaap Goudsmit heeft vijf lessen geleerd door de pandemie op de voet te volgen en zelf onderzoek te doen naar technologische oplossingen om onze oplettendheid en alertheid te bevorderen. Lering uit die lessen wijst de weg naar een gezondere Les 1. Om welk virus dan ook niet je leven te laten vergallen, moet je wetenschappelijke kennis op waarde leren schatten Les 2. Om niet door een virusinfectie op de intensive care te belanden, moet je ver voordat het virus in zicht is een gezonde leefstijl hebben Les 3. Het voortvarend aanpakken van de klimaatcrisis kan een volgende virusuitbraak voorkomen Les 4. Vaccins die overal ter wereld voor iedereen bereikbaar zijn, redden ons allemaal Les 5. We moeten de werking van ons immuunsysteem goed in de gaten houden en zo nodig onze afweer een handje helpen, voordat een virus de kans krijgt om toe te slaan

Duizenden jaren was onsterfelijkheid alleen weggelegd voor de goden. Tegenwoordig willen verouderingsdeskundigen en transhumanisten dat mensen minstens honderd jaar in gezondheid kunnen leven om vervolgens snel en pijnloos de wereld te verlaten. In werkelijkheid begint de aftakeling kort na ons pensioen en duurt dan zo’n vijftien jaar. Hoe verhouden we ons tot de laatste levensfase? Bereiden ziektes en aftakeling ons voor op de dood? Is de zorglast van de laatste levensfase nog op te brengen als de hele samenleving ouder wordt? Zijn er grenzen aan de groei van de levensduur? Bestaat er zoiets als een juist moment van sterven? In De toekomst van het sterven onderzoekt Huijer onze omgang met veroudering en de dood, zowel op persoonlijk als maatschappelijk en politiek vlak. Dit boek is het achtste deel in de serie ‘Vitale ideeën voor de wereld van morgen’. Deze serie behandelt levensnoodzakelijke vraagstukken en onderwerpen, telkens met het uitgangspunt: hoe willen we dat de wereld er morgen uitziet, en wat moeten we daarvoor doen? Eerder verscheen o.a. Een land van kleine buffers van Dirk Bezemer, Nederland voedselparadijs van Barbara Baarsma en Wij zijn de stad van Floor Milikowski.

Houtbouw is een idee om heel vrolijk van te worden. Technisch en ecologisch gezien is grootschalige houtbouw mogelijk en als je voor elke gevelde boom een nieuwe boom plant kan de CO2-teller zelfs teruglopen. Toch is niet iedereen enthousiast over bouwen met hout. Sommige mensen willen bomen niet als bouwmateriaal zien. Zij houden van de boom als majestueus en wijs wezen, als essentieel element in het landschap of van het bos als ecologische eenheid. Marjan Slob gelooft in houtbouw, maar wil niet voorbijdenderen aan die verschillende waarderingen. In 'Door de bomen het huis' verkent ze de perspectieven en onderzoekt ze hoe bouwen met hout kan uitgroeien tot een verbindend ideaal.

De bewaakte grensovergang is waar de staat iedereen als verdachte beschouwt. Daar moet men zijn onschuld bewijzen. Daar wordt verschil gemaakt tussen ingezetenen en niet-ingezetenen. Want hoezeer sommige grenzen ook onzichtbaar zijn geworden, zij markeren nog altijd het punt waar de ene wet ophoudt en de andere begint. Al decennia wordt er gedebatteerd over de vluchteling, die ook gelukszoeker, illegaal of crimineel wordt genoemd. Intussen produceren nieuwe oorlogen nieuwe landverhuizers. Wat voor de een maatschappelijk debat is, is voor de ander noodlot. Arnon Grunberg reisde af naar Georgië, waar hij met gevluchte Russen sprak. Naar Oekraïne, om vluchtelingen te ontmoeten die in eigen land blijven. En naar Polen, waar hij een gesloten detentiecentrum bezocht. In Nederland liep hij mee met de IND en de vreemdelingenpolitie, om de werking van de grens als zeef van dichtbij te bestuderen. Grunberg onderzoekt hoe onze grenzen altijd weer verdronkenen en geredden produceren. Hij vergeet daarbij de geschiedenis van de Europese grenzen en vluchtelingen niet. Zonder geschiedenis immers geen heden.